Czy moje dziecko ma ADHD?

Od jakiego wieku możliwa jest diagnoza ADHD u dziecka?

Zdarza się, że pytają o to już rodzice dzieci 3-4 letnich. Kiedy ich maluch „jest wszędzie”, na wszystko się wspina, nie słucha i co chwila wybucha płaczem lub złością często z powodu drobiazgu…

Kilka ważnych informacji:

– ADHD diagnozuje się dopiero po 6-7 roku życia, wcześniej zakładamy, że duża potrzeba ruchu jest charakterystyczna dla wielu dzieci, jest cechą wpisaną w rozwój dziecka (w tym czasie układ nerwowy wciąż dojrzewa). Część dzieci po 6 roku życia wyciszy się, dla części będzie to po prostu wynikało z ich temperamentu.

– specjalistą diagnozującym ADHD jest psychiatra lub neurolog dziecięcy, specjalistami wspomagającymi są pediatra i psycholog.

Pediatra wyklucza inne choroby mogące dawać podobne objawy do ADHD lub nasilać je. Psycholog bada intelekt, uwagę, trudności dyslektyczne, przeprowadza kwestionariusze ustrukturyzowanego wywiadu w kierunkuADHD oraz zaburzenia opozycyjno-buntowniczego i zaburzeń zachowania.

– objawy ADHD muszą występować już poniżej 7 roku życia, w przynajmniej dwóch środowiskach (dom, szkoła) oraz muszą w znaczący sposób utrudniać funkcjonowanie dziecka i rodziny. Trzeba wykluczyć choroby somatyczne, zaburzenia rozwojowe czy psychiczne, które mogą imitować ADHD.

Co może pomóc w przypadku młodszych dzieci?

– zawsze najpierw warto skonsultować się z pediatrą i wykluczyć choroby somatyczne, często alergie w znaczący sposób pogarszają funkcjonowanie dziecka,

– przyjrzeć się diecie dziecka i zminimalizować szczególnie słodycze, konserwanty, przetworzoną żywność typu fastfoody.

– ograniczyć do minimum korzystanie przez dziecko z nowoczesnych technologii, policzyć ile czasu spędza przed telewizorem, laptopem, komórką? Jakie bajki ogląda? Niektóre bajki zawierają tak dużo czynników stymulujących (błysków, trzasków, migawek obrazów), że w skrajnych sytuacjach mogą nawet wywołać napady epileptyczne. W jakie gry gra?

– zadbać o wystarczającą ilość ruchu w ciągu dnia,

– przestrzegać w miarę stałego rytmu dnia, posiłków, zabawy, snu itd. Bezcenne są rodzinne rytuały:) Uspokajają i dają poczucie bezpieczeństwa.

– ustalić jasne zasady oraz konsekwencje (pozytywne i negatywne) za ich przestrzeganie,

– być konsekwentnym w swoich działaniach, nie straszyć, nie ulegać, nie rzucać słów na wiatr,

– mieć wspólny front w wychowaniu (to samo mówi oboje rodziców, wątpliwości rozwiewamy poza dziećmi),

– zadbać o wspólne bliskie chwile z naszymi pociechami, kiedy poświęcamy tylko im czas rozmawiając z nimi, wspólnie bawiąc się czy wspólnie działając (np. gotując, sprzątając, naprawiając rower).

– zauważać co nasze dzieci robią dobrze i chwalić je za to, pokazywać naszą wiarę w ich rozwój i możliwości (pamiętam jak dałeś radę to zrobić, jestem przekonana, że ci się uda, dasz radę schować te klocki do pudła…), ignorować zachowania niezgodne z zasadami, wyciągać natychmiastowe i adekwatne do wieku dziecka konsekwencje (np. posiedzenie dziecka w nudnym miejscu przez tyle minut ile ma lat)

– bezcenne są wspólne posiłki i rozmowa

Żaden nawet najbardziej nowoczesny sprzęt tego nie zastąpi.

– w przypadku utrzymywania się lub nasilenia trudności warto poszukać wsparcia u psychologa

– pomocne książki: Thomas Gordon „Wychowanie bez porażek”, seria autorek Faber i Mazlish np. „Rodzeństwo bez rywalizacji”, A. Kołakowski, T. Wolańczyk, A. Pisula „ADHD. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej.”